روزى از امام علیه السلام از اسماء الله و اشتقاق آنها سؤال کرده بود.
آن جناب جواب داد بعد به او فرمود:
فهمیدى آن طور که بتوانى دشمنان ملحد ما را دفع کنى؟
عرض کرد آرى
قال ابو عبد الله علیه السلام نفک الله عز و جل به و ثبتک
خداوند تو را بهره مند کند از این و ثابت قدم بدارد تو را.
هشام گفت
به خدا قسم از آن وقت تاکنون هیچ کس در توحید نتوانسته بر من
غلبه کند.
احتجاجات ( ترجمه جلد 9 بحار الأنوار)، ج2، ص: 288
عمر بن یزید گوید شنیدم
امام ششم می فرمود:
شکر هر نعمتى هر چه هم بزرگ باشد این است که خدا را حمد کنى.
الخصال / ترجمه کمره اى، ج1، ص: 74
أبو حمزه ثمالى گوید:
شنیدم امام سجّاد علیه السّلام می فرمود:
خداوند عزیز و جلیل می فرماید:
به عزّت و عظمت و شکوه و رونق و برترى و بلندى مقامم سوگند که
هیچ بنده اى
خشنودى مرا
بر هوى و هوس
خویش مقدّم ندارد
جز اینکه همّت و اندیشه او را به امور اخروى متوجّه سازم،
و قلب او را بى نیاز گردانم، و اموال و هستیش را کفایت نمایم،
و آسمانها و زمین را ضامن روزى او قرار دهم،
و دنیا بدو رو کند در حالى که او خوش نداشته باشد.
ثواب الاعمال-ترجمه غفارى، ص: 374
1- أبو هارون مکفوف گوید:
امام صادق علیه السّلام بمن فرمود:
أبا هارون براستى که ما کودکان خود را به تسبیح حضرت زهرا علیها السّلام امر می کنیم همان طورى که به نماز امر می کنیم،
پس تو به این ذکر مداومت کن زیرا بنده اى بدان مداومت نکرده است که بدبختى بیند
(یعنى هیچ وقت بدبخت نشود چنانچه این ذکر را ترک نکند).
شرح: تسبیح حضرت زهرا علیها السّلام بنا بر مشهور سى و چهار بار «اللَّه أکبر» و سى و سه بار «الحمد للَّه» و سى و سه بار «سبحان اللَّه» است که رویهم یک صد بار ستایش خداوند و شکر و تنزیه او مى شود.
2- محمّد بن مسلم گوید:
امام باقر علیه السّلام فرمود:
هر کس خدا را تنزیه کند به تسبیح حضرت زهرا سلام اللَّه علیها سپس طلب آمرزش کند آمرزیده خواهد شد،
و آن به زبان یک صد است ولى در میزان عمل یک هزار، و شیطان را دور می کند، و خداوند رحمان را خشنود.
3- أبو خالد قمّاط گوید:
از امام صادق علیه السّلام شنیدم می فرمود:
تسبیح حضرت زهرا سلام اللَّه علیها هر روز در تعقیب هر فریضه نزد من محبوبتر است از بجا آوردن هزار رکعت نماز در هر روز.
4- عبد اللَّه بن سنان گوید:
امام صادق علیه السّلام فرمود:
هر کس بعد از نمازهاى پنجگانه خود پیش از آنکه از جابر خیزد تسبیحات حضرت زهرا(س) را بگوید خداوند او را بیامرزد، و به تکبیرات آغاز می کند.
(یعنى تکبیرات را اوّل بگوید).
ثواب الاعمال-ترجمه غفارى، ص: 364
نقل است که حضرت امیر علیه السّلام به گورستانى گذر کردند و فرمودند:
سلام و رحمت خدا و برکات او بر شما باد،
راوى گفت: شنیدیم که کسى مى گوید:
سلام و برکات او بر تو اى امیر مؤمنان، سپس حضرت فرمود:
اخبارى که نزد ما هست به شما بگوییم، یا شما اخبار خود را مى گویید؟
گفتند:
یا على علیه السّلام شما اخبارتان را بگویید:
فرمود:
زن هاى شما ازدواج کردند
و اموالتان (در میان ورثه) تقسیم گشت،
و فرزندان (صغارتان) جزء یتیمان شدند
و خانه هایى که محکم کردید و احداث نمودید، دشمنان شما در آنها سکونت گزیدند.
سپس شما اخبار خود را بگویید؟
جواب دهنده اى گفت:
کفن ها پوسید
و مغزها متلاشى گشت
و پوست ها پاره پاره شد
و چشم ها از حدقه ها به درآمد و بر گونه ها روان گشت،
و اشکال و هیکل هاى ما به شکل زننده و زشتى درآمد،
و آنچه را که در دنیا از پیش فرستادیم، آن را دریافتیم،
و آنچه در راه خدا انفاق نمودیم، سود بردیم
و آنچه را به ارث نهادیم، زیان کردیم
و ما اینک در گرو اعمال خویشیم
و از خداوند امید بخشش و کرم و منّت داریم.
إرشاد القلوب / ترجمه سلگى، ج1، ص: 504
امام صادق علیه السلام فرمود:
به یک دیگر هدیه دهید، زیرا دوستى شما را افزایش مى دهد.
و کینه را آرام آرام از دل بیرون مى کند.
و بهترین هدیه، چیزى است که هنگام نیاز، به شما داده شود.
گلچین صدوق (گزیده من لا یحضره الفقیه)، ج2، ص: 65
امام صادق علیه السلام فرمود:
هنگامى که عایشه، به قصد جنگ جمل(1)خارج شده بود، به همراه هفتاد تن به چاهى در سرزمین حوأب «2» رسیدند.
در این موقع سگان پارس کردند.
عایشه تصمیم گرفت بازگردد و گفت:
از رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله و سلم شنیدم به همسرانش مى فرمود:
یکى از شما (همسران پیامبر)، مورد پارس سگ هاى حوأب واقع خواهید شد.
و این هنگامى است که قصد نبرد با على علیه السلام وصىّ من را خواهد داشت.
(در ادامه حدیثى دیگر به این مضمون آمده است:
زنهار! عایشه، تو این عمل را نکنى که در آتش خواهى بود).
پس... هفتاد تن از همراهان او به دروغ شهادت دادند که اینجا ماء حوأب نیست.
و این اولین شهادت دروغ در اسلام بود .
پاورقی:
(1)«جنگ جمل، نبردى بود که طلحه و زبیر، لشکرى را به بهانه خونخواهى عثمان تهیه کرده و بر امیر المؤمنین علیه السلام شوریدند، و فرمانده این لشکر عایشه دختر ابو بکر بود.»
(2)سرزمینى نزدیک بصره.
گلچین صدوق (گزیده من لا یحضره الفقیه)، ج2، ص: 45
زمانى که ابو ذر را تبعید کردند، امیر المؤمنین علیه السلام، امام حسن و امام حسین علیهما السلام، عقیل بن ابى طالب، عبد اللَّه بن جعفر و عمار بن یاسر او را بدرقه کردند.
امیر المؤمنین علیه السلام در هنگام بدرقه او فرمود:
با برادرتان ابو ذر وداع کنید،
زیرا مسافر ناچار باید برود
و مشایعت کننده ناگزیر است که بازگردد.
در این هنگام هر کدام از این افراد کلامى به ابو ذر گفتند.
امام حسین علیه السلام فرمود:
خدا تو را رحمت کند، اى ابو ذر!
این قوم، قدر تو را ندانستند و از قدر و قیمت تو کاستند.
چرا که تو دین خود را نفروختى، به این علّت، ایشان دنیاى تو را گرفتند.
آنچه تو براى آنان نگاه داشتى (دین)، بسیار مورد نیاز آنان براى فرداست.
و آنچه آنان از تو دریغ کردند (دنیا)، تو، سخت از آن بى نیازى.
ابوذر عرض کرد:
خدا رحمت خود را نصیب شما اهل بیت کند.
که من در دنیا نیازم فقط به شماست
و هر زمان که شما را یاد کنم،
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله را یاد کرده ام.
گلچین صدوق (گزیده من لا یحضره الفقیه)، ج2، ص: 38
...شیخ جلیل القدر و بزرگوار، پیشواى محدّثین، محمّد بن علىّ بن الحسین بن موسى بن بابویه ابو جعفر صدوق قمّى است، مرتبه او در علم و فهم و درک حدیث و درجه فقاهت و راستى گفتار و فراوانى تألیفات و پربارى و سرشارى آثار، چندان است که قلم را یاراى نوشتن آن و بیان را گنجایش برشمردن آن نیست.
دانشمندان پس از وى که شرح حال او را نوشته یا از کتب ذیقیمت و گرانبهاى او بهره جسته اند جملگى در بزرگداشت و تمجید او کوشیده اند و همگى به پیشوائى و راست گفتارى او اقرار دارند، و از او بعنوان «شیخ»، یا «طلایه دار» و «راست گفتار» یاد کرده اند.
...در سال 1238 هجرى که به دستور فتحعلى شاه قاجار بارگاه آن بزرگوار را تجدید بنا مى نمودند، سبب ظهور کرامتى گردید که گفتگوى آن در میان مردم دهان به دهان گشته و براى شاه و امراء و دولتمردان او به ثبوت رسید.
تفصیل ماجرا را پاره اى از بزرگان همچون خوانسارى در کتاب روضات، و تنکابنى در قصص العلماء، و مامقانى در تنقیح المقال، و خراسانى در منتخب التواریخ، و قمّی در فوائد الرّضویّه و دیگران- رحمهم اللّه- در کتب خود ذکر کرده اند.
خوانسارى در روضات پیرامون این واقعه چنین مى گوید:
از جمله کرامات شیخ که در این دوره آشکار شد و موجب باز شدن چشم و روشنائى دیده صاحبدلان گردید و توجّه مردمان بسیار را بخود معطوف ساخت، این قضیّه بود که:
زمانى در اثر طغیان آب باران حفره و شکافى در آرامگاه شریف شیخ- رحمه اللّه- واقع در نزدیکى شهر رى پدید آمد، و وقتى براى اصلاح و مرمّت آن به بازرسى و جستجوى آن حدود پرداختند
به سردابى برخوردند که قبر شیخ در آن قرار داشت، و چون بدانجا وارد شدند بدن شریفش را تروتازه یافتند که غیر از عورت او بقیه بدن عریان و اندامى سالم و بدون نقص و عیب با صورتى نیکو آرمیده بود!
و هنوز اثر خضاب بر ناخن هایش مشهود بود! و رشته هاى نخ پوسیده کفن که از هم گسسته شده بود و در اطراف جسد بر روى خاک ریخته بود!
این خبر در شهر تهران بسرعت دهان بدهان گشت تا بالاخره بگوش خاقان مبرور رسید- یعنى فتحعلى شاه قاجار جدّ پدر ناصر الدین شاه قاجار- تقریبا حدود سال 1238 هجرى این واقعه اتّفاق افتاد، فتحعلى شاه خود براى تحقیق موضوع شخصا در آنجا حضور پیدا کرد، و پس از شور و صلاحدید با دولتمردان و افراد امین و مورد اعتماد که دخول شخص سلطان به سردابه مذکور را موافق مصلحت دولت علیّه ندانستند،
گروهى از علماء و افراد سرشناس و متشخّص شهر را بداخل سرداب فرستاد، با توجّه به کثرت بازدید کنندگان و اعلام صحّت موضوع از سوى تمامى آنان، هیچگونه شکّى براى سلطان باقى نماند که این شایعه قطعا حقیقت دارد، و چون به علم الیقین رسیده بود دستور داد آن حفره یا کانال منتهى به سرداب را بسته و ساختمان آرامگاه را ترمیم، و به بهترین وجه تزئین و آینه کارى نمایند.
و من خود بعضى از کسانى که در آن واقعه حضور داشته و شاهد ماجرا بوده اند ملاقات کرده ام و نیز بزرگانى از بین اساتید گذشته ما آن را حکایت کرده اند که ایشان خود از بزرگان سروران دنیا و دین هستند
و سلام علیه یوم ولد و یوم یموت و یوم یبعث حیّاء.
عیون أخبار الرضا علیه السلام / ترجمه غفارى و مستفید، مقدمه ج1، ص : 4الی9و10
ابى حمزه ثمالى گوید:
شنیدم امام زین العابدین (ع) می فرمود:
هیچ قدمى بسوى خداوند از دو قدم محبوبتر نیست،
قدمى که مؤمن براى صف بستن در جهاد بر می دارد
و قدمى که براى آشتى با خویشاوند بر می دارد،
و هیچ جرعه اى نزد خدا محبوبتر از دو جرعه نیست،
یکى جرعه خشمى که مؤمن با بردبارى فرو می برد
و دیگر شربت مصیبتى که مؤمن با شکیبائى بنوشد
و هیچ قطره اى نزد خداوند محبوبتر از دو قطره نیست،
یکى قطره خونى که در راه خدا ریخته شود
و دیگر اشکى که در تاریکى شب فقط براى خدا از چشم بنده جارى شود.
الخصال / ترجمه فهرى، ج1، ص: 59