صراط مستقیم

ابن ابى الحدید در جلد 4 شرح نهج البلاغه در صفحه 488 گوید:

مشهور اینست که؛

على علیه السّلام در رحبه کوفه مردم را سوگند داد و گفت:

 بخدا سوگند می دهم؛

هر کس را که در بازگشت رسول خدا صلى اللّه علیه و آله از حجة الوداع
از آنحضرت شنیده که درباره من فرمود:

من کنت مولاه فعلى مولاه،

اللهم وال من والاه، و عاد من عاداه،

برخیزد و گواهى دهد،

 در نتیجه مردانى بپا خاستند

و باین گفتار رسول خدا صلى اللّه علیه و آله گواهى دادند،

سپس على علیه السّلام به انس بن مالک فرمود:
 تو نیز آن روز حضور داشتى، تو را چه مى‏ شود (که گواهى نمی دهى)؟

 نامبرده گفت: یا امیر المؤمنین سنّ من زیاد شده
و آنچه را که فراموش کرده ‏ام بیشتر است از آنچه بیاد دارم،
 فرمود:

 
 اگر دروغ می گوئى؛

خداوند تو را به سفیدى مبتلا کند که عمامه آنرا پنهان نکند،
 پس نامبرده نمرد تا مبتلا به برص شد.
الغدیر ،ج‏2،ص:55

...حضرت ابى عبد اللَّه علیه السّلام... فرمودند:

به خاطر این انسان را انسان نامیده ‏اند که:

نسیان و فراموشى دارد،

خداوند عزّ و جلّ مى‏ فرماید:

وَ لَقَدْ عَهِدْنا إِلى‏ آدَمَ مِنْ قَبْلُ فَنَسِیَ

(ما قبلا با آدم عهدى بستیم، پس او آن را فراموش کرد)
علل الشرائع-ترجمه ذهنى تهرانى، ج‏1، ص: 73

مسعدة بن صدقه ربعى از امام صادق (ع) و او از پدرانش از على (ع) نقل مى ‏کند که پیامبر خدا (ص) فرمود:

آفت سخن، دروغ

و آفت علم، فراموشى

و آفت حلم، سفاهت

و آفت عبادت، سستى

و آفت زرنگى، زیاده‏ روى در آن

و آفت شجاعت، ستمگرى

و آفت سخاوت، منت گذاشتن

و آفت زیبایى، تکبّر

و آفت داشتن خانواده شریف، فخرفروشى است.

الخصال / ترجمه جعفرى، ج‏2، ص: 127