غیبت آن است که،
چیزی درباره کسی گفته شود که،
اگر به گوش وی برسد،
خوشش نیاید،
خواه آن گفته راجع به نقص و کاستی در بدن
یا دراخلاق (خلق خوی)
یا در گفتارها
و یا در رفتارهای مربوط به دین
یا دنیای او باشد،
بلکه حتی اگر مربوط به کاستی‌هایی درلباس یا خانه یا مرکب وی باشد.
گناهان زبان بر دوگونه‌اند:
نخست
گناهانی که بیشتر تباهی و پریشانی اخلاقی برای خود گناه‌کار دارند؛
اگرچه به لحاظ اجتماعی نیز تباهی آورند،
اما تباهی و پریشانی اخلاقی آنها بیشتر است؛
مانند سخنانِ گزاف‌آلود و اغراق آمیز و سخنانی که برای خودنمایی و ریاکاری بر زبان جاری می‌شود.
دوم
گناهانی که افزون بر تباهی اخلاقی، که برای شخص گناه‌کار دارند،
مفاسد مهم و پریشانی‌های مهیب اجتماعی نیز دارند و رواج و رونق بازار آنها جامعه را به زیان‌هایی جبران ناپذیر گرفتار می‌کند؛
مانند دروغ، سخن‌چینی، تملّق و چرب‌زبانی و فتنه‌انگیزی.
بدگویی پشت سر دیگران نیز از این نوع است که در زبان دین و ادبیات شریعت، «غیبت» نامیده شده است.
احمد بن ابى عبد اللَّه برقى با سند خود نقل مى کند که امیر المؤمنین (ع) فرمود:
دو کس در دنیا پشت مرا شکست:
کسى که زبان باز و فاسق است
و کسى که نادان و عابد است.
آن یکى با زبانش فسق خود را پوشیده مى دارد
و آن دیگرى با عبادتش نادانى خود را مى پوشاند
پس، از دانشمندان فاسق و عبادت کنندگان جاهل بپرهیزید،
آنان فتنه هر کسى هستند که گرفتار فتنه شده است،
همانا من از پیامبر خدا (ص) شنیدم که فرمود:
یا على، تباهى امت من به دست هر منافق زبان بازى است.
الخصال / ترجمه جعفرى، ج1، ص: 113
حضرت باقر (ع) در مورد آیه: أُوْلئِکَ یُجْزَوْنَ الْغُرْفَةَ بِما صَبَرُوا « فرقان: آیه 76?»
فرمود : منظور از غرفه بهشت است.
به بهشت می رسند بواسطه صبرى که بر فتنه هاى دنیا می کنند.
بحارالانوار جلد 17 ( جلد 2 ) صفحه 165
*********احادیث درباره ی صبر***********
حضرت باقر (ع) در مورد آیه: وَ جَزاهُمْ بِما صَبَرُوا جَنَّةً وَ حَرِیراً « الدهر: آیه 13?»
پاداش خداوند به آنها در مقابل صبرشان بهشت و حریر است.
فرمود:
بواسطه صبرى که بر فقر و گرفتاریهاى دنیا کردند.
بحارالانوار جلد 17 ( جلد 2 ) صفحه 166
امام علی(ع):
بر مردم روزگارى بیاید که از قرآن جز نشانى و از اسلام جز نامى نماند.
در آن روزگار، مسجدهایشان از حیث بنا آباد است و از جهت رستگارى ویران .
ساکنان و آباد کنندگانش ، از بدترین مردم روى زمین خواهند بود.
فتنه ها از آنجا بیرون آید و خطاکاریها در پناه آنها ماءوا گیرد.
هر که خواهد از آن فتنه ها کنارى گیرد، بگیرندش و به میان فتنه اش افکنند.
و هر که خود را واپس دارد به سوى فتنه هایش رانند.
خداى تعالى فرماید سوگند به خودم که بر ایشان فتنه اى برگمارم ، آنسان ، که مردم بردبار را در آن حیران گذارم و خداوند چنین خواهد کرد.
از خداوند مى خواهیم که از لغزش و غفلت ما درگذرد.
حکمت شماره : 361 نهج البلاغه
ترجمه عبدالحمید آیتی
بازدید امروز: 48
بازدید دیروز: 38
کل بازدیدها: 808033