صراط مستقیم

تمایل و کشش روحى انسان به طرف زیبایى‏ ها امری فطرى است.

هر حقیقتى زیباست و هر زیبایى لذت بخش و دلربا است. به دیگر سخن لذت به زیبایى تعلق مى‏ گیرد و زیبایى هم از حقیقت تراوش مى‏ کند. اگر چنانچه انسان‏ها، مجاز- این روپوش دروغین حقیقت- را زیبا مى‏ پندارند از آن روست که مجاز خود را با لباس حقیقت نشان داده است.

دروغ آنگاه فروغ دارد که راست نما باشد و گرنه همه‏ ى فطرتها آن را نازیبا مى ‏دانند. بنابراین زیبایى از آن حقیقت است و بس و لذّت هم جز به زیبایى نمى‏ نگرد. شریعت و طریقت هم از آن رو در فطرت‏ها زیبا مى‏ نماید که پیامش وصول به حقیقت است و بس. این اشارتى گذرا بر رابطه‏ ى زیبایى، حقیقت و لذّت بود.

امّا توجه به یک بحث عمیق معارفى در باب فطریات و غرایز و هدایت آنها به سمت و سوى حقیقت ناب و زیبایى دلگشا و لذت با صواب ضرورى به نظر مى‏ رسد به طور کلى انسان یک سلسله فطریات تعالى بخش دارد که مربوط به بُعد انسانى او مى‏ شود و یک زنجیره‏اى از غرایز دارد که ارتباط با بُعد حیوانى او دارد.

فطریات مثل: کمال جویى، یا حقیقت ‏طلبى، زیبایى خواهى، حس پرستش و.... غرایز مثل: شهوت جنسى، شهوت خوردن، شهوت نگاه کردن و....
برگرفته از نرم افزار پرسمان3