پيام
+
[تلگرام]
در داستان ها اين طور آمده که روزي نادرشاه براي زيارت امام رضا عليه السلام با ملازمان خود به حرم مطهر مشرف مي شد. سر راه خود شخصي را ديد که اطراف صحن حرم نشسته بود. به او گفت: «به چه منظور اينجا نشسته اي؟» گفت: «از امام رضا درخواستي دارم». نادرشاه گفت هنوز نگرفته اي؟ زائر گفت: «نه». نادرشاه گفت: «چند روز است که اينجايي؟» گفت: «سه روز». نادرشاه گفت من مي روم زيارت مي کنم و ساعتي ديگر بر مي گردم؛ چنانچه حاجت خود را از امام رضا نگرفته باشي، دستور مي دهم گردنت را بزنند! زائر دست پاچه و درمانده شد. اما ساعتي بعد که نادرشاه برگشت، او حاجتش را گرفته بود! وقتي راز اين مطلب را از نادرشاه پرسيد، گفت: تو اين چند روز داشتي با امام رضا بازي ميکردي و از سر سيري، حاجت خود را از ايشان طلب مي کردي. به خاطر همين موفق نبودي
هدايت
دوستان کمي به دعاها و راز و نيازهايمان توجه کنيم. ظاهراً همين طور است که نمي توانيم حاجت خود را بگيريم. ما حتي در طلب حوائج مادي و آرزوي سلامتي بيماران که نياز به آنها را احساس مي کنيم نيز از سر عادت و شکم سيري از خدا طلب حاجت مي کنيم، چه رسد به خطيرترين و حياتي ترين حاجت خود که طلب مغفرت باشد. چرا که اگر گناهان مورد عفو و رحمت الهي قرار نگيرند، حيات اصلي و حقيقي ما به شدت مورد تهديد قرار مي گيرد اما اگر اضطرار و استيصال در وجود ما جاي بگيرد، مثل انسان هاي عارف و روشن ضمير که خطرات جدي و وحشتناک معاصي را مي ديدند، آن وقت حال دعاي ما فرق خواهد کرد؛ با چشمي اشکبار، قلبي دردمند و اميدوار و آهي سوزان به درگاه خدا خواهيم رفت.
عزيزان کسب چنين حالتي در دعا فقط در تقواي خالصانه و توسل عاشقانه نهفته است
#خانواده_سالم
منبع
امان - بهمن و اسفند ماه شماره
https://t.me/m313serat
من.تو.خدا
96/9/17